Boven de Wolken
Ons fotografie-verhaal startte bij de geboorte van Mauro. Door de sterke, technische kennis en gebetenheid naar perfectie van Alex en mijn creatieve achtergrond vonden we al snel onze weg in een mooie samenwerking in AC-Fotografie. Zo vormen we nu al jaren een ideale tandem, Alex fotografeert en ik werk de foto’s af, ontwerp kaartjes, maak albums.... Dus tot vorig jaar fotografeerde ik niet… NOOIT! “Alex is een topfotograaf, die camera is te zwaar voor mij, er staan te veel knopjes op de camera, …” Excuses genoeg. “Waarom fotografeer jij eigenlijk niet?” Onze ‘Boven de Wolken’-collegaatjes plantten af en toe een klein zaadje. Maar ik bleef de boot afhouden. Tot Sharon, toen ik vorig jaar bij haar een shoot volgde, zei: “Alé, Ilse, jij moet nu toch echt gaan fotograferen. Gij kunt da!” 😊 Een kantelmoment, een “hallelujah” beleving, het licht gezien, … noem het hoe je wil maar ik begon voorzichtig. Een bloemetje, onze poes, de kids,… Nu enkele maanden later, neem ik het luikje geboortefotografie volledig voor mijn rekening en ben ik Alex z’n second shooter op huwelijken. En de goesting, man, de goesting… nu pas begrijp ik de passie voor de camera! En dus ook fotograaf bij Boven de Wolken. Mijn pad binnen dit team is er eentje met bochten, kruispunten en splitsingen. Maar als ik ze overpeins, is vooral “eerste keer” een constante in mijn verhaal: De EERSTE keer op facebook een oproep naar nieuwe fotografen zien. Twijfels, angst, doen, niet doen… we waagden de sprong. De EERSTE keer met trillende handen de deur van een ziekenhuiskamer opendoen om met Alex ons EERSTE sterrenjongetje te fotograferen. De EERSTE keer stil verwonderd zijn over hoe mooi dit kleine ventje was. De EERSTE keer in contact komen met fantastische vroed- en verpleegkundigen die ons telkens zo dankbaar zijn, maar zichzelf volledig wegcijferen voor hun patiënten, in geluk én in verdriet. Respect! De EERSTE keer kennismaken maken met onze ‘Boven de Wolken’ familie. Een groep die: leert van elkaar, altijd in is voor een fijne babbel bij een glaasje cava, oprecht trots is op het werk van een andere collega, een schouder biedt voor klein en groot verdriet, aanmoedigt bij moeilijke momenten… het gevoel geeft van een warm fleecedekentje in een barre winter. De EERSTE keer een berichtje van een sterrenmama krijgen, om te vertellen dat een foto van ons in haar woonkamer hangt omdat wij met Boven de Wolken er eindelijk voor zorgen dat het taboe rond verlies van een kind doorbroken wordt en ook zij fiere mama kan en mag zijn. De EERSTE keer een oproep uit eigen familie krijgen. Een shoot met gemengde gevoelens: ongeloof, verdriet, boosheid maar ook dankbaarheid om iets te kunnen betekenen voor ons sterrenneefje. De EERSTE keer meelopen met de Warmathon in de Warmste Week, t.v.v. onze groep. Afzien! Maar elke stap was er één voor een sterretje… De EERSTE keer met knikkende knieën helemaal alleen, zonder Alex, op pad gaan om een sterretje te fotograferen. De EERSTE keer tijdens een shoot een knuffel krijgen van een mama, in een opwelling, omdat ze tranen in mijn ogen zag. De innerlijke sterkte van een mama is met geen woorden te beschrijven. Ik krijg heel veel dankbaarheid en respect. Voor mij voelt het nét omgekeerd. Ik ben dankbaar voor de kans die we kregen, nederig in ons eigen geluk, enthousiast in de samenwerking met alle fantastische vrijwilligers, maar vooral oprecht ontroerd door elk uniek verhaal, gecreëerd door dit team.
